🔹 شيخ تقي الدین ابن تیمیه رحمه الله می گوید: ومن البدع المنكرة تكفير الطائفة غيرها من طوائف المسلمين واستحلال دمائهم وأموالهم كما يقولون: هذا زرع البدعي ونحو ذلك فإن هذا عظيم لوجهين:
أحدهما: أن تلك الطائفة الأخرى قد لا يكون فيها من البدعة أعظم مما في الطائفة المكفرة لها؛ بل تكون بدعة المكفرة أغلظ أو نحوها أو دونها وهذا حال عامة أهل البدع الذين يكفر بعضهم بعضا فإنه إن قدر أن المبتدع يكفر كفر هؤلاء وهؤلاء وإن قدر أنه لم يكفر لم يكفر هؤلاء ولا هؤلاء فكون إحدى الطائفتين تكفر الأخرى ولا تكفر طائفتها هو من الجهل والظلم وهؤلاء من الذين قال الله تعالى فيهم: {إن الذين فرقوا دينهم وكانوا شيعا لست منهم في شيء} .
والثاني: أنه لو فرض أن إحدى الطائفتين مختصة بالبدعة لم يكن لأهل السنة أن يكفروا كل من قال قولا أخطأ فيه فإن الله سبحانه قال: {ربنا لا تؤاخذنا إن نسينا أو أخطأنا} وثبت في الصحيح {أن الله قال: قد فعلت} وقال تعالى: {وليس عليكم جناح فيما أخطأتم به} وروي عن النبي صلى الله عليه وسلم أنه قال: {إن الله تجاوز لي عن أمتي الخطأ والنسيان} وهو حديث حسن رواه ابن ماجه وغيره. وأجمع الصحابة وسائر أئمة المسلمين على أنه ليس كل من قال قولا أخطأ فيه أنه يكفر بذلك وإن كان قوله مخالفا للسنة
🔸ترجمه: {از بدعت‌های منکری که وجود دارد این است که طایفه‌ای، دیگر طوایف مسلمین را تکفیر کند و خون و مالشان را حلال کند و این از دو وجه خیلی بزرگ است:
▫️وجه اول: اینکه آن طایفه‌ای که تکفیر شده است، بدعتی بزرگتر از طایفه‌ای که تکفیرش کرده است ندارد. بلکه ممکن است طایفۀ تکفیر کننده، بدعتش بزرگتر از طایفه‌ای باشد که تکفیرش کرده است و ممکن است که همانند آن باشد و ممکن است کمتر از آن باشد. و این حال عموم اهل بدعت و اهوائی است که همدیگر را تکفیر می‌کنند.
و آنان از کسانی هستند که الله متعال دربارۀ‌شان می‌فرماید: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ فَرَّقُواْ دِينَهُمۡ وَكَانُواْ شِيَعٗا لَّسۡتَ مِنۡهُمۡ فِي شَيۡءٍۚ﴾ [الأنعام: 159]
«به راستی کسانی‌که آيين خود را پراکنده ساختند و دسته دسته شدند، تو را با آنان هيچ گونه کاری نيست».
▫️دوم: اینکه اگر هم فرض شود که یکی از آن دو طایفه، اهل بدعت باشد و دیگری موافق با سنّت باشد، باز هم برای آن طایفه‌ای که موافق با سنّت است جایز نیست که هرکسی که سخنی گفت و در آن خطا کرد را تکفیر کند. برای اینکه الله تعالی می‌فرماید: ﴿رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذۡنَآ إِن نَّسِينَآ أَوۡ أَخۡطَأۡنَاۚ﴾ [البقرة: 286]
«پروردگارا! اگر فراموش یا خطا کردیم، ما را مؤاخذه نکن».
و در حدیث صحیح از پیامبر صلی الله علیه وسلم ثابت شده که خداوند متعال [در پاسخ به دعایی که در آیۀ فوق آمده است] فرموده است: «قَدْ فَعَلْتُ»؛ «به تحقیق چنین کردم».
و خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَلَيۡسَ عَلَيۡكُمۡ جُنَاحٞ فِيمَآ أَخۡطَأۡتُم بِهِۦ وَلَٰكِن مَّا تَعَمَّدَتۡ قُلُوبُكُمۡۚ﴾ [الأحزاب: 5]
«و در آنچه که (قبلاً) اشتباه کرده‌اید؛ گناهی بر شما نیست، و لیکن آنچه را که دل‌های شما از روی عمد می‌خواهد (و می‌گویید، گناه است)».
و از پیامبر صلی الله علیه وسلم روایت شده که فرمود: «إِنَّ اللَّهَ قَدْ تَجَاوَزَ عَنْ أُمَّتِي الْخَطَأَ، وَالنِّسْيَانَ، وَمَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ».
ترجمه: «خداوند برای امّت من از خطا و فراموشی و آنچه که بر آن اکراه می‌شوند گذشت کرده است». و این حدیثی حسن است که ابن ماجه و دیگران روایتش کرده‌اند.
و صحابه و تابعین و دیگر از ائمۀ مسلمین بر این اجماع دارند که: اینطور نیست که هرکس سخنی گفت و در آن سخن، خطا کرد بخاطر آن کافر شود اگرچه هم سخنش مخالف با سنّت باشد}.
🗒 مجموع الفتاوی، ج 7 ص 684-685.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر