آیا خدا میتواند سنگی را خلق کند که نتواند بلند کند

 نویسنده: مجاهد دین

شماره مقاله: 68

تاریخ انتشار: 1393.8.27








آیا خداوند میتواند سنگی را خلق کند که آنقدر سنگین باشد که خودش هم نتواند آن را بلند کند؟
اگر خداوند قدرتش آنقدر زیاد است که میتواند سنگی را درست کند که حتی خودش قادر به بلند کردنش نباشد خب این نشانه ضعیف بودن خداست و خدایی که ضعیف باشد نمیتواند خدا باشد.
اگر هم خداوند نتوانست چنین سنگ سنگینی را خلق کند باز نشانه عدم قدرت و توانایی او می باشد؟
حال ای خدا باوران چگونه جواب می دهید؟

پاســـــــخ:
پاسخ این شبهه بسیار آسان تر از چیزی است که فکرش را میکنید. فقط باید درکی از مساله داشته باشید.
حتی شبهه ای بالا تر شبهه ملحد این است که «آیا خداوند اینقدر قدرت دارد که خودش را نابود کند و اگر چنین قدرتی نداشته باشد پس ضعیف است» میباشد.
و یا شبهاتی دیگر که شبیه شبهه ملحد میباشد چنین است برای مثال:
آیا خداوند با قدرت بالایی که دارد و اینکه هرگاه به چیزی بگوید باش خواهد بود، آیا می تواند کاری بکند که 2 بعلاوه 2 مساوی 5 شود؟
و یا آیا خداوند می تواند مثلثی خلق کند که چهارضلع داشته باشد؟
و یا آیا خداوند میتواند دایره ای خلق کند که سه ضلع داشته باشد؟
اما آیا اینکه خداوند نمی تواند جواب معادله 2+2 را عددی غیر از 4 قرار دهد این نشانه ضعف خداوند است یا نشان از بیمار بودن عقل سوال کننده است؟
و آیا اینکه خداوند نمی تواند مثلثی چهار ضلعی خلق کند مشکل از قدرت خداست یا مشکل از عقل سوال کننده؟
آیا اینکه خداوند نمی تواند دایره ای سه گوش درست کند مشکل از قدرت خداوند است یا مشکل از فهم و درک سوال کننده از صفت و کیفیت دایره؟
باید این را بدانیم که صفت یک مثلث بر سه ضلع بودنش است و صفت 2+2 در 4 بودنش است پس به همان شکل صفت خداوند بر حی و لا یموت بودنش است بر زنده بودن و هرگز نمردش است، صفت خداوند بر قادر و توانا بودنش است.
ولله المثل الاعلی به هیچ وجه قصد تشبیه کردن خداوند جل شانه را ندارم اما برای درک و فهم خواننده و نزدیک کردن وی به درک شبهه و پاسخ آن مثالی می زنم.
برای مثال اگر خداوند یک دایره باشد و تمام صفات اعلی او حول دایره قرار داشته باشند هرگاه اگر یکی از این صفات ها را از این دایره برداریم پس دایره به چیزی دیگر تبدیل میشود و خداوند نیز هرگاه یکی از صفت هایش را از او نفی کنیم پس دیگر او الله نخواهد بود بلکه چیز دیگری است.
پس صفت خداوند بر قادر بودن اوست اما اینکه این صفت را چنین توصیف کنیم که چنان سنگ سنگینی را خلق کند که حتی خودش قادر به بلند کردنش نباشد این یک نوع بازی با کلمات و بدیهیات و عقل مخاطب می باشد.
خداوند میفرماید: فَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا ۖ وَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا (فاطر/43)
پس هر گز برای سنت (و شیوه ی) خداوند دگرگونی نمی یابی.
تصور کنید یک استاد و پروفسور ریاضی که مدرک علمی خود رادر معتبر ترین دانشگاه ها گرفته باشد به صورت افتخاری به یکی از دانشگاه ها برود و بگوید «هر گونه سوالی درباره ریاضی دارید بپرسید تا جوابتان را بدهم.»
شخصی به نام ایکس نیز بلند شود و بگوید «آیا می توانی مثلی چهار گوشه بکشی؟ و اگر نتوانستی چنین مثلی را بکشی پس مدرک تو قلابی است و سوادی نداری و لایق پروفسور بودن نیستی و ...»
آیا با شنیدن این سوال همگی با قهقهه به عقل آقای ایکس نادان نمی خندند؟ و نمی گویند «تو حالت خوب نیست بهتراست به روانپزشک مراجعه کنی»؟
آیا جز دیوانگانی همانند آقای ایکس کسی دیگر دور و بر آقای ایکس را میگیرد و به دفاع از او می ایستد؟
پس مشکل از خود سوال کننده و نوع سوال می باشد و به هیچ وجه مشکل از قدرت و توانایی خداوند نمی باشد.
*** مجاهد دین***

با دختر زناکاری به نیت صیغه زنا کردم آیا جایز است؟ محمد صدیق روحانی: بله جایز است

شاهکارترین فتواهای شیعه را در باب صیغه و میغه پیدا میکنید. در اینجا دو فتوای بسیار جالب را برایتان آورده ام.

السؤال

مرة ذهبت إلى نادي ليلي، حيث طلبت عاهرة مني مبلغ 100 $ دفعت لها و قالت لي: متعتك بجسدي كله مقابل هذه النقود. لكن لمدة يوم واحد فقط هل اعتبر ذلك زواج متعة؟

الجواب: باسمه جلت أسمائه

إذا کان ما قالت بقصد إنشاء الزواج و أنت قلت بعد ذلک قبلت لنفسی هکذا؛ یکون ذلک زواج متعة

لینک فتوا www.istefta.com/ans.php?stfid=7573&subid=20

ترجمه:
سوال: من یک بار به کاباره رفتم و آنجا دختر زنا کاری از من 100 دلار پول خواست من پول را به او دادم و دختر به من گفت: خود را با تمام بدنم متعه تو کردم در مقابل این پول. اما به مدت یک روز فقط آیا این ازدواج موقت حساب میشود؟
جواب: به نام خدا
اگر آنچه آن دختر گفت به نیت ازدواج باشد و تو بعد از آن گفته باشی قبول کردم برای خودم این را؛ پس این ازدواج موقت حساب میشود
__________________
فتوای دیگر از ایت الله سیستانی
164 السؤال:
يوجد في مناطق تكون الحالة الاقتصادية فيها سيئة ، والنساء في هذه المناطق يتمتعن من أجل كسب المال فقط لا من أجل الشهوة .. فهل يجوز التمتع بهن ؟
الفتوى:
يجوز .
لینک فتوا:

http://www.alseraj.net/ar/fikh/2/?TzjT8odmvl1075094365&151&180&6

یعنی: مناطقی هستند که در آن یک حالت اقتصادی بدی وجود دارد، و زنان در این مناطق ازدواج موقت میکنند تنها برای کسب مال و نه برای دفع شهوت... آیا این متعه ها جایز است؟ و در جواب میگوید جایز است.

سبحان الله از این فتوا
وجدان های بیدار قضاوت کنید

ایا این عمل تروزیج زنا و فحشا در جامعه نیست؟

علمای شیعه اجازه ی باز کردن دکان هایی میدهد که در آن زنان شیعه با تن فروشی کسب درامد کنند
یعنی تنها گفتن چند لفظ عربی زنا نه تنها زنا محسوب نمیشود بلکه مایه ثواب و پاداش هم میشود؟
عجیب این است که اگر این اوراد را نمیخواندند کارشان زنا میشد اما اگر این اوراد بخوانند نه تنها زنا نیست بلکه بهشت را بر خود واجب کرده اند(1) و به مقام حسین علیه السلام نیز میرسند(2) و از هر قطره ی آبی که بعد از غسل گرفتن میچکد هفتاد ملائکه به وجود می آید و برایشان طلب مغفرت و دعای خیر میکنند(3)!!!
(1) المتعة من اعظم اسباب دخول الجنة بل انها توصلهم الى درجة تجعلهم يزاحمون الانبياء مراتبهم في الجنة.( المرجع : كتاب من لايحضره الفقيه 3 :366 )
(2) تفسير منهج الصادقين للملا الكاشاني 2/493
(3) عن رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم قال: قال الله عز وجل : إني غفرت للمتمتعين من النساء ! المستدرك (مستدرك الوسائل)الجزء 14 ص 452.( وانظر: كتاب من لايحضره الفقيه 3 :366 )
پس به عینه ازدواج موقت زنای شرعی میباشد.
تصور کنید دختر و پسری در خانه ای مشغول زنا کردن هستند سپس به ناگاه اولیای انها و یا پلیس آنها را کشف میکند و آنها را به جرم زنا میخواهد دستگیر کند . در این لحظه دختر و پسر نه تنها شرمگین نمیشوند بلکه با تمام حق به جانبی آنها را متهم میکنند و به خاطر اینکه قصد بی آبرو کردن آنها را داشته اند از آنها شکایت نیز میکنند و میگویند ما ازدواج موقت یک ساعته کرده بودیم. پس به همین منوال نه تنها زنای آنها ثابت نمیشود بلکه ازدواج موقت حیله ای شرعی و بسیار کثیف برای ترویج زنا در جامعه است.وسیله ای برای بی ناموس کردن دختران ساده لوح و شهوت رانی مردان فاسد الاخلاق. ازدواج موقت را جز فاجران کسی انجام نمیدهد و نه تنها جامعه را سالم نگه نمیدارد بلکه فساد اخلاقی و قباحت فکری در اذهان جامعه ایجاد میکند. طوری که همه در فکر زنای یک ساعتی با مهر اسلامی خواهند بود. و بعضی ها هم مغازه تن فروشی باز میکنند و در قبال هر ساعت استمتاع پول های کلانی دریافت میکنند. ازدواج موقت کم کم دختر باکره ای را در جامعه باقی نخواهد گذاشت.
آیا فرقی بین آن زنا کاری که تنها اوراد و کلماتی عربی بر زبان نیاورده با دختر و پسری که ازدواج موقت میکنند وجود دارد؟ وجه تمایز این دو تنها دو جمله ی عربی میباشد.
علمای شیعه اجازه ی باز کردن دکان هایی میدهد که در آن زنان شیعه با تن فروشی
کسب درامد کنند

***مجاهد دین***

فتواهای بسیار عجیب از برادران وهابی؟!!!!!

استفتاء
دزدی هستم متدین. میخواستم ببینم از نظر شرعى، تنهایى به دزدى رفتن بهتر است یا دو نفرى؟
فتوا
بنا به صلاحدید علمای بزرگوار حنفی، دو نفرى بهتر است. به این ترتیب، حد شرعى یعنى بریدن دست، منتفى مى‏شود و به سى ضربه شلاق یا كمتر تقلیل مى‏یابد.
البته همكارى دو دزد محترم باید به این شكل باشد كه یكى درب منزل را باز كند و وارد خانه شود و اسباب و وسائل را تا درب خانه بیاورد. و دزد دوم هم بیرون منزل بایستد و دستش را دراز كند و اثاث را بردارد و ببرد.
در اینجا نیز چون اصل «كار را كه كرد، آن كه تمام كرد» محقق نشده، حد جارى نمى‏شود.
منبع فتوا
اذا نقب اللص البیت فدخل و اخذ المال فتاوله آخر خارج البیت على النقب او على الباب، فلایجب القطع علیهما. عبدالرحمن الجزیرى، الفقه على المذاهب الاربعة، ج 5، ص 193
فكل من اتى فعلا حراما لا حد فیه ... فان على الحاكم ان یعزره. عبدالرحمن الجزیرى، الفقه على المذاهب الاربعة، ج 5، ص 397
و قد اشترط بعض الائمه ان لا یزید التعزیر بالضرب على الثلاثین سوطا. عبدالرحمن الجزیرى، الفقه على المذاهب الاربعة، ج 5، ص 398
استفتاء
چهار زن دارم و از هر كدام، سه چهار فرزند. مدتى پیش فریب خوردم و زنایى كردم. امیدوارم خداوند بر عفو و بخشش حكم فرماید. شما چه حكم مى‏فرمایید؟
فتوا
ازدواجت باطل، همسرانت بر تو حرام، و ارتباط با آنها در حكم زنا است. این هم حكم ما. جگرت حال آمد؟
منبع فتوا
من زنى فسد النكاح بینه و بین زوجته. و اذا زنت الزوجة، فسد النكاح بینها و بین زوجها. عبدالرحمن الجزیرى، الفقه على المذاهب الاربعة، ج 5، ص 137

 ونیز : 1- خوردن گوشت جن جایز است؛ محمد الزغبی مبلغ مصری با صدور فتوایی، خوردن گوشت جن را درصورت دسترسی به آن مجاز دانست.
2-شیخ جمال قطب رئیس سابق کمیته فتوای دانشگاه الأزهر مصر در فتوای جنجالی خود، شنیدن قرآن کریم در زمان رانندگی و در محل کار را حرام اعلام کرده است.
3-شیخ احمد ابویوسف، رییس مرکز ارشاد مذهبی در وزارت دیانت مصر، در پاسخ به استفتای مردی که پرسیده بود، نظر اسلام در مورد مرد مسلمانی که بر اثر ایدز بمیرد چیست؟ پاسخ داد: هرکسی که به علت بیماری ایدز بمیرد، از نظر اسلام شهید به حساب می‌آید!
4-دعی عبدالله؛ امام جماعت مسجد نور الاصلاح در واشنگتن، ضمن سخنانی ادعا کرد: هم جنس بازی حلال است. وی اعتراف کرد که خود او از نوجوانی آن را تجربه کرده و در زندگی‌اش با چهار مرد رابطه داشته است! زیرا اسلام آن را مجاز شمرده است! وی در پاسخ به این سوال که، شما امام جماعت یک مسجد هستید پس چگونه هم جنس بازی را مجاز می‌دانید؟! پاسخ داد: تمام سعی من این است که اسلام را به صورت امروزی عرضه کنم و با مظاهر تجدد آن را هماهنگ کنم. شکی نیست که حلال شمردن این رابطه یکی از مظاهر پیشرفت اسلام است!
وبرخی دیگر: استفاده از دوچرخه و سوار شدن بر آن را حرام است زیرا وسیله شیطان هست/ روشن کردن کولر در غیاب شوهر برای زن حرام است/ . / حلال بودن ازدواج پدر با دخترش که از طریق غیر مشروع یعنى زنا به دنیا آمده باشد. / دیدن چهره‌ نامزد ازطریق اینترنت حرام است/ اگر چند نفر از شیر یک گوسفند استفاده کنند خواهر و برادر رضایى مى شوند و داستان محرمیّت و حرمت ازدواج دامنگیرشان خواهد شد.

 پاسخ:

 پس منبع حرفایت کو؟ من هم بدون سند میتوانم بگویم علمای شیعه ازدواج با مادر را در فتوایی جنجالی جایز دانستند


تنها یک منبع ذکر کردی که آن را هم تحریف و قيچی کردی چون در ادامه نوشته است « فلا يجب القطع عليهما لاعتراض يد معتبرة على المال المسروق قبل خوج الداخل فوجدا شبهة في السرقة .»
در ضمن بهتر بود قبلش یک سری به کتاب های خودتان میزدی تا ببینی علمای شما در این باره چه گفته اند
در کتاب رياض المسائل في تحقيق الاحكام بالدّلائل - ج 16 صفحه 87 تالیف السيد علي بن السيد محمد علي الطباطبائي چنین آمده است
«( ولو سرق الشريك ) من المال المشترك ( ما يظنّه نصيباً ) له ، مع ظنّه جواز مباشرته القسمة بنفسه ( لم يقطع ) ولو زاد نصاباً ؛ للشبهة الدارئة للحدّ الذي منه القطع ، بلا خلاف.»
این هم لینک مستقیم

http://rafed.net/booklib/view.php?type=c_fbook&b_id=329&page=87

همچنین در کتب معتبر شیعه چنین آمده است

« أربعة لا قطع عليهم : المختلس ، والغلول ، ومن سرق من المغنم ، وسرقة الأجير ؛ لأنّها خيانة »
الكافي ٧ : ٢٢٦ / ٦ ، التهذيب ١٠ : ١١٤ / ٤٤٩ ، الإستبصار ٤ : ٢٤١ / ٩١٢ ، الوسائل ٢٨ : ٢٦٨ أبواب حدّ السرقة ب ١٢ ح ٣.

و نوشته ای:
من زنى فسد النكاح بینه و بین زوجته. و اذا زنت الزوجة، فسد النكاح بینها و بین زوجها. عبدالرحمن الجزیرى، الفقه على المذاهب الاربعة، ج 5، ص 137
اما چون خودت تحقیق نکردی و از این ور آن ور کپی کردی باعث میشود به این شکل رسوا بشوی
اما اصل متن چنین است
الحكم إذا زنت الزوجة أو الزوج
احتج جماعة من العلماء بقول الله تعالى : { الزاني لا ينكح إلا زانية أو مشركة والزانية لا ينكحها إلا زان أو مشرك } . فقالوا : من زنى فسد النكاح بينه وبين زوجته وإذا زنت الزوجة فسد النكاح بينها وبين زوجها ووجب عليه أن يفارقها . وقال بعضهم : لا يفسد النكاح بذل ولا ينفسخ العقد بالزنى من أحدهما ولكن يؤمر الرجل بطلاقها إذا وقعت الزوجة في الزنا
حکم وقتی که مرد یا زنی زنا کند
جماعتی از علما به این ایه احتجاج کرده اند { مرد زنا کار جز با زن زنا کار یا مشرک ازدواج نمی کند، و زن زنا کار را جز مرد زنا کار یا مشرک به ازدواج خود در نمی آورد.} 3 نور
پس گفته اند هر مردی زنا کند نکاحش با زنش فاسد میشود و هر زنی زنا کند نکاحش با همسرش فاسد میشود و واجب است از هم جدا شوند. و بعضی دیگر از علما گفته اند نكاح فاسى و فسخ نميشود با زنا کردن یکی از زوجین ولی مرد امر به طلاق دادن میشود اگر زنش در زنا بیوفتند

عجب رافضی های شیطانی هستید
روافض در قلبشان مرض است اگر هم قسمت دوم فتوا را میگرفتند باز در طبلشان میکوبیدند و میگفتند اهل سنت میگویند هر کسی زنا کند ازدواج را باطل نمیداند حال انکه در قرآن آمده که باید طلاق بدهد و برای خودشان هرهر و کرکر میخندیدند

اما برای شفای دل بیمارتان این هدیه را تقدیم میکنم.
الكافي: " علي، عن أبيه، عن ابن أبي عمير، عن معاوية بن وهب عن أبي عبد الله (عليه السلام) قال: أتي عمر بن الخطاب بجارية شهدوا عليها أنها بغت... فألزم علي (عليه السلام) المرأة حد القاذف... وأمر امرأة أن تنفى من الرجل ويطلقها زوجها. " الكافي 7: 425 ح 9.

وروى علي بن جعفر عن أخيه موسى بن جعفر (عليه السلام) قال: سألته عن رجل تزوج بامرأة فلم يدخل بها فزنى ما عليه؟ قال: يجلد الحد ويحلق رأسه ويفرق بينه وبين أهله وينفى سنة. الفقيه 3: 262 ح 36.
هدیه دوم:
گلپایگانی میگوید: " أما إرادة التفريق بين الزوج والزوجة ففيه مضافا إلى عدم ذكر عن الزوج فيها فلعل الحكم بوجوب التفريق وبطلان العقد أو وجوب طلاق الزوجة إذا زنت بعد العقد عليها، وعدم وجوب المهر لها خلاف الضرورة... وقد تقدم أن العلماء لم يتعرضوا لهذا الحكم أصلا، نعم للمحدث الكاشاني كلام في وجه الجمع بين الأخبار، وأما الافتاء بما أفاده (رحمه الله)، فلم يظهر منه ذلك. "

 پس بهتر است ابتدا کتاب های خودتان را بخوانید تا ببینید در این موارد چه گفته اند بعد حرف بزنید

***مجاهد دین***

پاسخ به شبهات ملحدین-سهم عبدالله بن سعد بن ابى سرح در نوشتن قرآن

نویسنده: مجاهد دین

شماره مقاله:67

تاریخ انتشار: 1393.7.2 

شبهه ملحد:

محمد افرادی را بکار گرفته بود تا وحی هایی که بر او «نازل» می شد را ثبت کنند. یکی از این کاتبان عبدالله ابن سعد بن ابی سرح بود. وقتی که سرح وحی ها را می نوشت بسیار پیش می آمد که به محمد پیشنهاد هایی را برای بهبود آیه ها و نگارش آنها به او میداد، محمد اغلب اوقات آنها را تایید می کرد و به سرح اجازه میداد که این جملات تغییر یافته را بجای آن چیزهایی که او دیکته کرده بود ثبت کند. 

عبدالله ابن سرح یکی از کاتبان وحی محمد بود. ظاهراً سرح مهارت های ادبیاتی خوبی داشته است، برخی اوقات به محمد پیشنهاد میکرده است که جملات قرآن را و کلمات و انشای آنرا تغییر بدهد و آیات بهتری را جایگزین آنها کند. محمد اغلب اوقات با پیشنهادات او موافقت میکرد و به او اجازه میداد که تغییرات مورد نظرش را انجام دهد.

سرح اسلام راترک کرد و در مدینه سکنی گزید. چند وقت بعد، محمد و لشگرش به مکه آمدند و بدون جنگ مکه را فتح کردند.

پــــــــاســـــــــخ: 

ایمان به امامت در ترازوی قرآن

شماره مقاله: 66

نویسنده: مجاهد دین

شیعه امامت را از اصول دین می داند و هرکسی که امامت را قبول نداشته باشد مرتد و حلال الدم میداند و در کتب معتبر شیعه روایاتی را به دروغ و بهتان از امام هایشان روایت کرده اند که گفته اند هر کس یکی از امامان را نیز انکار کند کافر است.
کلینی بابی دارد به اسم من ادعى الإمامة و لیس لها بأهل. در زیر این باب روایات زیادی از جمله این روایت را می آورد: عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ دَاوُدَ الْحَمَّارِ عَنِ ابْنِ أَبِی یعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ( علیه السلام ) قَالَ سَمِعْتُهُ یقُولُ ثَلَاثَةٌ لَا یكَلِّمُهُمُ اللَّهُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَ لَا یزَكِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ مَنِ ادَّعَى إِمَامَةً مِنَ اللَّهِ لَیسَتْ لَهُ وَ مَنْ جَحَدَ إِمَاماً مِنَ اللَّهِ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ لَهُمَا فِی الْإِسْلَامِ نَصِیباً . [أصول الكافی: 1/373، 374، النّعمانی/ الغیبة: ص70، تفسیر العیاشی: 1/178، بحار الأنوار: 25/111.]

ابی عبد الله علیه السلام می گوید سه گروه هستند که خداوند با آنها در روز قیامت حرف نمی زند و آنها را پاک نمی گرداند و عذاب سختی خواهند داشت، کسی که ادعای امامت کند که برای او نیست و کسی که یکی از امامان از نزد خدا آمده را انکار کند و کسی که فکر کند این دو گروه (یا این دو ابوبكر و عمر) نصیبی از اسلام داشته اند.
طبق این روایت دو گروه اول یعنی هر کسی که تا روز قیامت خلیفه و امام مسلمانان باشد حال آنکه خدا او را نصب نکرده و کسی که یکی از امامان را انکار کند کافر هستند. در ادامه هر کسی از شیعیان هم که فکر کند و تصور کند که برای این دو گروه (به تفسیر مجلسی در مرآة العقول این دو یعنی ابوبکر و عمر ) نصیبی و بخشی از اسلام وجود دارد او نیز کافر است و خداوند در روز قیامت با او حرف نخواهد زد و او را پاک نمیکند و عذاب الیم دارد!!!

دفاع از ابن تیمیه مظلوم و کشف اکاذیب دشمنان ملعون «قسمت اول»

شماره مقاله: 63
نویسنده:مجاهد دین

مدتی است یک سری اقوال جمع کرده اند که بله علمای بزرگ اهل سنت در رد ابن تیمیه مطلب نوشته اند اما بعد از بررسی مشخص میشود که یا به علما تهمت بسته شده است و به ابن تیمیه ایرادی نگرفته اند و یا اینکه این اشخاص اهل سنت نبوده اند بلکه از دیگر فرق ضاله همانند تصوف و جهمیه و امثالهم بوده اند.
نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که هر کسی ابوبکر و عمر و عثمان و علی رضی الله عنهم را به عنوان چهار خلیفه اول قبول داشته باشد و اصحاب پیامبر صلی الله علیه وسلم را قبول داشته باشد به طور عام به او اهل سنت میگویند و در این تعریف انواع فرقه های گمراه مانند تصوف، جهمیه ، مرجئه ، اشاعره ، قدریه و جبریه و... وارد می شوند اما از لحاظ تعریف عقیدتی اهل سنت، هیچ یک از این فرقه ها اهل سنت نیستند بلکه اهل بدعت می باشند و هیچ گاه اهل سنت اقوال اشخاصی منتسب به این فرقه ها را که به ابن تیمیه ایراد گرفته اند را قبول ندارند و نخواهند کرد

به هر حال اقوال را بررسی میکنیم تا حق از باطل شناخته شود.

شبهه اول:
ابن بَطوطه (از بزرگان اهل سنت) ابن تيميّه را ديوانه می خواند
ابن بطوطه، جهانگرد نامى مراكشى در سفرنامهاش می نويسد:
در دمشق يكى از بزرگان فقهاى حنبلى به نام ابن تيميّه را ديدم كه در فنون مختلف سخن می گويد، ولى عقل او سالم نبود.
(رحله ابن بطوطه، ج 1، ص 57)

پــــاســــــــــــــخ:

تحدی بزرگ از کل رافضه در اثبات شکستن پلوی فاطمه «قسمت اول»

تحدی بزرگ از کل رافضه در اثبات شکستن پلوی فاطمه

نویسنده: مجاهد دین

 

مقدمه

الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على سيدنا محمد الصادق الوعد الأمين اللهم لا علم لنا إلا ما علمتنا إنك أنت العليم الحكيم. اللهم علمنا ما ينفعنا وانفعنا بما علمتنا وزدنا علماً وأرنا الحق حقاً وارزقنا اتباعه وأرنا الباطل باطلاً وارزقنا اجتنابه واجعلنا ممن يستمعون القول فيتبعون أحسنه وأدخلنا برحمتك في عبادك الصالحين، اما بعد:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِن جَآءَكُمۡ فَاسِقُۢ بِنَبَإٖ فَتَبَيَّنُوٓاْ أَن تُصِيبُواْ قَوۡمَۢا بِجَهَٰلَةٖ فَتُصۡبِحُواْ عَلَىٰ مَا فَعَلۡتُمۡ نَٰدِمِينَ٦﴾ [الحجرات: 6]

«ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! اگر (شخص) فاسقی خبری برای شما آورد، پس (دربارۀ آن) بررسی (و تحقیق) کنید، تا آنکه (مبادا) به گروهی از روی نادانی آسیب برسانید، آنگاه بر آنچه انجام داده‌اید پشیمان شوید».

الله سبحانه و تعالی در این آیه دستور به بررسی اخباری می‌دهد که به شنوندگان می‌رسد و به عبارتی می‌فرماید که سند اخبار را بررسی کنید. من نیز در این کتاب بررسی مختصری از روایات کتب شیعه که خبر از شکستن پهلوی فاطمه می‌دهد می‌کنم و خواهیم دید که این خبر، دروغی بیش نیست؛ اما متاسفانه تفرقه‌افکنان و فاسقان در طبل تفرقه می‌کوبند و می‌تازند و می‌کُشند و لعنت می‌کنند و نعره می‌کشند که عمر- العیاذ بالله- به فاطمه جسارت کرد!

متاسفانه اهل تشیع با وضع کردن روایاتی که کل دین اسلام را زیر سوال می‌برد تنها هدف آنان تخریب دین اسلام می‌باشد و دینی را که اصحاب کرام، الله از آنان راضی باد، به ما رسانده‌اند را زیر سوال می‌‌برند و با ساختن این روایات به بزرگترین یاران پیامبر ص ایراد می‌گیرند و طعنه می‌زنند و قلوب مومنان را فاسد می‌کنند. وضع کردن خرافه‌ی شهادت فاطمه ل یعنی متهم کردن مستقیم سیدنا عمر t، داماد علی کرم الله وجه و پدر زن رسول خدا ص. و هر ساله شاهد هستیم که در ایرانی که به دست عمر t فتح شده و اسلام به آن سرزمین آمده است، هر سال ایامی ‌‌را به نام ایام شهادت فاطمه درست می‌کنند و داغی که بر دل مجوس مانده است را با لعن و نفرین کردنِ عمر t خالی می‌کنند. آثار چنین ایامی ‌‌و چنین داستان‌های کذبی چه چیزی جز توهین به شاگردان رسول خدا و نابودی دین خدا می‌باشد؟ برای اینکه طعن به ناقل دین همان طعن به منقول می‌باشد و طعن به اصحاب y یعنی طعن به دینی که آن‌ها به ما رسانده‌اند و در نتیجه طعن به کلّ اهل سنّت است که خود را فرزندان اصحاب می‌دانند و هر کسی نیز حقایق را بیان کند مورد طعن و لعن و سب و قتل قرار می‌گیرد؛ چنانکه که در ایران شاهد هستیم وضع علما و حق گویان، ترور و اعدام و زندان می‌شود.

علمای شیعه و آخوندانشان نیز از بدو تولد در قلب فرزندانشان بذر حقد و کینه و دشمنی اصحاب رسول خدا ص را می‌کارند و بعد از بزرگ شدنشان چنان افراد متعصّب و انتقام‌جویی بار می‌‌آیند که در نزد آنان پست‌ترین انسان‌ها همان یاران و همسران و خلفای پیامبر صلی الله علیه وآله وصحبه وسلم می‌باشد.

به امام أحمد بن حنبل گفته شد: «الرجل يصوم ويصلي ويعتكف أحب إليك أو يتكلم في أهل البدع؟ فقال: إذا قام وصلى واعتكف فإنما هو لنفسه، وإذا تكلم في أهل البدع فإنما هو للمسلمين، هذا أفضل. فبين أن نفع هذا عام للمسلمين في دينهم من جنس الجهاد في سبيل الله».[1]

ترجمه: «آیا مردی که روزه می‌گیرد و نماز می‌خواند و اعتکاف می‌کند در نزد تو محبوب‌تر است یا کسی که درباره‌ی اهل بدعت سخن می‌گوید؟ گفت: اگر قیام کند و نماز بخواند و اعتکاف کند پس اینها برای نفس خودش است و اما اگر درباره‌ی اهل بدعت سخن بگوید پس این نفعش برای مسلمانان است، و این بهتر است. پس روشن می شود که نفع این برای دین مسلمانان عام است؛ از جنس جهاد فی سبیل الله می‌باشد».

در اینجا، روایات کتب شیعه را بررسی کرده و طبق قواعد رجالی آنان، به بررسی روایات مروبطه می‌‌پردازیم.

حدیث صحیح در نزد شیعه حدیثی است که سند آن توسط راویان عادل و امامی ‌‌در تمام طبقات به معصوم برسد.

و حدیث ضعیف در نزد شیعه حدیثی است که فاقد اتصال سند، یا راویان آن فاقد صفت عدالت یا فاقد وثاقت باشند.

اما چون شیعه از علم حدیث چیزی نمی‌داند و این مقدار را نیز از اهل سنّت یاد گرفته است دو شرط نداشتن شذوذ و علّت را برای حدیث صحیح ذکر نکرده است.

این کتاب کاملا مستند است و آدرس تمام بررسی‌های رجالی را از سایت کتابخانه‌ی شیعه (http://lib.eshia.ir) آورده‌ام، تا خود شیعیان فریب‌خورده نیز بروند و با چشم خود ببینند که روایاتی که دالّ بر شکستن پهلوی فاطمه است را یک مشت کذّاب و غالی گفته‌اند که طبق قواعد رجالی خود علمای شیعه، آن اشخاص غیر قابل اعتماد و کذّاب و دروغگو و فاقد اعتبار هستند.

در این کتاب، تنها روایاتی که تصریح به حمله به فاطمه ل و شکستن پهلوی ایشان و سقط شدن جنینش کرده‌اند بررسی شده‌ است، و از آوردن روایاتی که هیچ‌گونه ذکری درباره‌ی شکستن پهلوی فاطمه و دیگر کذبیات نشده است، خود داری شده است و تقریبا تمام روایات هم بررسی شده است.

از الله سبحانه وتعالی خواستارم که این تحقیق را مفید و نافع قرار دهد و سببی برای بیداری فریب خوردگان شیعه شود.

«اللهم اجعلنا هداة مهتدين غير ضالين حربا لأعدائك وسلما لأوليائك نحب بحبك الناس ونعادى بعداوتك من خالفك من خلقك».

«خداوندا، ما را از هدایت‌شدگان و هدایت‌کنندگان قرار بده، بی‌آنکه گمراه شویم و گمراه کنیم، وسیله‌ی پیکار با دشمنانت و وسیله‌ی صلح و آرامش برای دوستانت قرار بده، به سبب دوست‌داشتن تو مردمان را دوست بداریم، به خاطر تو، با کسانی از آفریدگانت که با تو مخالفت می‌ورزند، دشمنی ورزیم».

و درود و سلام خداوند بر سرور ما محمد و بر خاندان و تمامی ‌یارانش باد.

مجاهد دین

اسفند 1392 هجری شمسی

تحدی بزرگ از کل رافضه در اثبات شکستن پلوی فاطمه «قسمت دوم»

تحدی بزرگ از کل رافضه در اثبات شکستن پلوی فاطمه 

کتاب ششم: بحار الانوار مجلسی

«84 (أقول: وجدت بخط الشيخ محمد بن علي الجبعي نقلا من خط الشهيد رفع الله درجته نقلا من مصباح الشيخ أبي منصور طاب ثراه قال: روي أنه دخل النبي صلى الله عليه وآله يوما " إلى فاطمة عليها السلام فهيأت له طعاما من تمر وقرص وسمن فاجتمعوا على الأكل هو وعلي وفاطمة والحسن والحسين عليهم السلام فلما أكلوا سجد رسول الله صلى الله عليه وآله وأطال سجوده ثم بكى ثم ضحك ثم جلس وكان أجرأهم في الكلام علي عليه السلام فقال: يا رسول الله رأينا منك اليوم ما لم نره قبل ذلك فقال صلى الله عليه وآله: إني لما أكلت معكم فرحت وسررت بسلامتكم واجتماعكم فسجدت لله تعالى شكرا ". فهبط جبرئيل عليه السلام يقول: سجدت شكرا " لفرحك بأهلك؟ فقلت: نعم فقال: ألا أخبرك بما يجري عليهم بعدك؟ فقلت: بلى يا أخي يا جبرئيل فقال: أما ابنتك فهي أول أهلك لحاقا بك بعد أن تظلم ويؤخذ حقها وتمنع إرثها ويظلم بعلها ويكسر ضلعها...). (ما بين القوسين ساقط من مطبوعة الكمباني وموجود في طبعة تبريز وعنها أثبتناه). [1]

ترجمه: «... جبرئیل به رسول خدا ص فرمود آیا خبرت نکنم به آنچه بر سر خانواده‌ات بعد تو می‌‌آید؟ گفتم بله ای برادرم ای جبرئیل گفت: اما دخترت که او اول شخص از اهل تو است که به تو ملحق می‌شود بعد اینکه به او ظلم می‌شود و حقش گرفته می‌شود و از ارثش منع می‌شود به همسرش ظلم می‌شود و پهلویش شکسته می‌شود...».

این روایت همانطور که در پاورقی آن کتاب نیز به آن اشاره شده است در چاپ شیخ محمد حسین اصفهانی کمپانی موجود نمی‌باشد، اما در نسخه‌ی تبریز وجود دارد. و معلوم نیست که آیا این روایت را در طبع تبریز به بحار الانوار اضافه شده است یا نه.

اولین چاپ بحار الانوار توسط محمد حسین کمپانی صورت گرفت که به چاپ سنگی کمپانی مشهور است و در 25 جلد می‌‌باشد. چاپ‌های دیگر توسط «دارالکتب الاسلامیه» و «آل البیت(ع)» است که در 110 جلد به چاپ رسیده است.

پس همین که این روایت در چاپ اول موجود نمی‌باشد و به چاپ‌های بعدی درز کرده است دنبال کنندگان حقیقت را دچار شک می‌کند که آیا حقیقتا این روایت در بحار الانوار مجلسی متوفای 1111 هجری قمری!، وجود داشته یا به آن اضافه شده است؟

 اگر هم فرض کنیم که چنین روایتی نیز در اصل بحار الانوار موجود می‌باشد، در هر حال ما وظیفه داریم که این سند آن را بررسی کنیم.

خواننده باید توجه داشته باشد که مجلسی کتاب بحار الانوار را در سال 1106 هجری قمری به اتمام رسانده است و سندی که برای شکستن پهلوی فاطمه ذکر کرده است به این شکل می‌باشد:

«وجدت بخط الشيخ محمد بن علي الجبعي نقلا من خط الشهيد رفع الله درجته نقلا من مصباح الشيخ أبي منصور طاب ثراه قال...»

همانطور که می‌دانید روایت کسر ضلع را مجلسی بعد از 1000 سال قمری! آن هم به واسطه‌ی سه راوی، به پیامبر ص رسانید. آیا هیچ عاقلی (جز عشاق خرافات) حاضر است چنین روایتی را قبول کند؟ چنین روایتی به ده ها سلسله رجال احتیاج دارد. پس به طور قطع این روایت از اعتبار ساقط است.

مجلسی نیز در ابتدای کتاب می‌گوید به اصل کتاب شیخ محمد بن علی الجعبی دسترسی پیدا نکرده است، پس این روایت معتبر نمی‌‌باشد.

«إني لم أظفر بأصل الكتاب ووجدت أخبارا مأخوذة منه بخط الشيخ شمس الدين الجبعي نقلا عن خط شيخنا الشهيد».[2]

کتاب هفتم: هدایة الکبری خصیبی

الخصیبی متوفای 358 هجری[3] در کتاب الهداية الكبرى در چهار قسمت از کتابش خرافه و افسانه‌ی شکستن پهلوی فاطمه را کاملا بدون سند ذکر می‌کند و ادعای بدون سند نیز ارزشی نخواهد داشت. او این داستان‌ها و اکاذیب را بدون هیچ گونه سندی بعد از بیش از سه قرن نقل می‌کند و خود الخصیبی نیز در نزد شیعه مورد طعن قرار گرفته و شخصی فاسد المذهب می‌باشد!

الحسين بن حمدان الخصيبي الجنبلائي، نصیری مذهب بود و اولین کسی بود که مذهب نصیری را در شام نشر کرد.[4]

نجاشی در مورد او می‌گوید مذهبش فاسد است:

«[159] الحسين بن حمدان الخصيبي الجنبلاني أبو عبد الله كان فاسد المذهب».[5]

ابن غضائری درباره‌ی او می‌گوید:

«[40]- 13- الحُسَيْنُ بنُ حَمْدان، الحصيني، الجُنْبُلائيّ، أبُو عَبْدِاللّه.كَذّابٌ، فاسِدُ المذْهَب، صاحبُ مقالةٍ مَلْعُونةٍ، لا يُلْتَفَتُ إليه».[6]

ترجمه: «حسین بن حمدان الحصیبی الجنبلانی، ابو عبد الله. بسیار دروغ گو است، مذهب فاسدی دارد، سخن ملعونی دارد و التفاتی به او نمی‌شود».

ابن المطهر الحی نیز با الغضائری موافقت کرده و همین را درباره‌ی الحصیبی در خلاصة اقوال جلد 1 ص 339 گفته است.[7]

محمد الجواهری می‌گوید: «الحسين بن حمدان: الخصيبي "الحصيني" -مجهول- فاسد المذهب».[8]

عبد الله بن عیسی بیگ افندی در ریاض العلماء و حیاض الفضلاء می‌گوید: «مذكور في كتب رجال الأصحاب مع قدح شديد وذم أكيد».

ترجمه: «در کتب رجال اصحاب ذکر شده همراه با قدح شدید و سرزنش مؤکد».

سپس از مجلسی نقل قول می‌کند که می‌گوید: «لكن غمز عليه بعض أصحاب الرجال».

ترجمه: «بعضی از اصحاب رجال از او به زشتی یاد کرده‌اند».

و سپس در تایید حرف مجلسی می‌گوید: «و أقول: بل قد طعن عليه جل أصحاب الرجال بل كلهم على أشد ما يتصور حيث طعنوا بكذبه و فساد مذهبه و نحو ذلك».[9]

ترجمه: «و می‌گویم: بلكه بيشتر اصحاب رجال بر او طعن زده‌اند بلکه کل آن‌ها شدید ترین طعنی که می‌توان تصور کرد را نسبت به کذب او و فساد مذهب او و نحو آن، گفته‌اند».

کتاب هشتم: دلائل الإمامة ابن جریر طبری

با اسم ابن جریر طبری سه شخص نام برده شده است.

1-   محمد بن جرير بن يزيد بن كثير بن غالب الآملي، أبو جعفر الطبري، صاحب کتاب «تاریخ الأمم والملوك» و تفسیر مشهور طبری (224- 310 هـ) که از علمای بزرگ اهل سنّت می‌باشد.

2-   أبو جعفر محمد بن جرير بن رستم الطبري شیعه، صاحب كتاب «المسترشد في الإمامة» (متوفای 310 هـ) معروف به طبری کبیر.

اين طبری شیعه با طبری اهل سنّت با اسم خود و اسم پدر و سال وفات اشتراک دارد و تنها در اسم جدشان مختلف هستند.

3-   محمد بن جرير بن رستم الطبري شیعه، مشهور به طبری صغیر، که کتاب دلائل الامامه به او منسوب است و او را شخصی جدا از طبری کبیر شیعه‌ی قرن سوم می‌دانند.

اما بعضی از شیعیان، طبری صغیر را همان طبری کبیر می‌دانند و معتقد هستند نویسنده‌ی کتاب دلائل الامامه همان طبری متوفای 310 هجری می‌باشد، که این ادعا اشتباه است و بعدا دلایل آن را ذکر خواهیم کرد.

یکی از استنادات شیعه برای اثبات خرافه‌ی شکستن پهلوی فاطمه، کتاب دلائل الإمامة است که حقیقتاً نویسنده‌ی آن نامعلوم و مجهول می‌باشد.

طبری سوم (طبری صغیر قرن پنجم) و تألیفات او مدتی متجاوز از دو قرن به دست فراموشی سپرده می‌شود و هیچ یک از محدثین و مؤلفین امامیه از قرن پنجم تا هفتم هجری هیچ گونه یادی از او نکرده‌اند، و تنها در سال 664 هجری برای نخستین بار سید ابن طاووس بعضی از روایات کتاب دلائل الامامه را در مصنفات خود نقل کرده و نویسنده‌اش را به طبری کبیر قرن سوم نسبت داده است؛ و نه طبری سوم یا طبری صغیر. و بعد از ابن طاووس هم مجددا قرن‌ها نام و یاد و کتاب او به فراموشی سپرده می‌شود تا آنکه سید هاشم توبلی بحرانی (متوفی 1107 هجری) بخش‌هایی از روایات این کتاب را نقل قول کرده و در اول کتابش موقع ذکر مصادر، اسم دلائل الامامه را ذکر کرده و چنین نوشته: «كتاب الإمامة لأبي جعفر محمد بن جرير بن رستم الطبري الآملي، كثير العلم، حسن الكلام».

پس التوبلی چنین تصور کرده که نویسنده‌ی دلائل الامامه شخصی به نام محمد بن جریر طبری الآملی شیعه، صاحب کتاب المسترشد می‌باشد.

و در مقابل هم شیخ محمد تقی التستری در قاموس الرجال برای طبری کبیر و صغیر ترجمه‌ی جداگانه‌ای آورده و کسانی همانند سید علی بن طاوس و مجلسی که این دو شخص را یکی می‌دانند، توهم زده می‌داند.[10]

و علمای یکی دو قرن پیشِ شیعه نیز ابتکار به خرج داده‌اند و ترجمه‌ای جداگانه برای طبری سوم نوشته‌اند و انتساب کتاب دلائل الامامه را به طبری کبیر یعنی طبری قرن سوم، کاملا رد کرده‌اند!

برای مثال سید بحرالعلوم (متوفی 1212 هـ) در کتاب فوائد الرجالیه، بین این دو شخص فرق گذاشته است و چنین می‌نویسد:

«ووصفه بالكبير في قبال أبى جعفر محمد بن جرير الطبري الصغير الامامي المتأخر عصره عن الكبير، والمعاصر للشيخ الطوسى والنجاشي».[11]

ترجمه: «وصف کردن او به کبیر در مقابل ابو جعفر محمد بن جریر طبریِ صغیرِ امامی است که متأخر از زمان طبری کبیر می‌باشد و معاصر با طوسی و نجاشی است».

همچنین خوئی (متوفی 1371 هـ) نیز بین این دو شخص فرق قائل است و برای هر کدام جداگانه ترجمه آورده است.[12]

البته خود کتاب دلائل الإمامه نیز گواه بر این مطلب می‌باشد که این کتاب از آنِ طبری کبیر نیست، برای اینکه چطور امکان دارد طبری کبیر در آن کتاب با دو واسطه از خودش روایت کند؟!

برای مثال در یکی از روایات کتاب دلائل الامامه در صفحه 196 چنین سندی را می‌بینیم:

«قال أبو جعفر: حدثنا أبو محمد، قال: أخبرنا عمارة بن زيد، قال: حدثنا إبراهيم بن سعد، قال: حدثنا محمد بن جرير، قال: أخبرني ثقيف البكاء...».[13]

یا این سند:

«وأخبرني أبو الحسين محمد بن هارون، قال: حدثنا أبي هارون بن موسى (رضي الله عنه)، قال: حدثنا محمد بن جرير الطبري، قال: حدثنا عيسى بن عبد الرحمن...».[14]

همانطور که مشاهده می‌کنیم، محمد بن جریر طبری (که به حساب صاحب کتاب دلائل الامامه است!) با دو واسطه از محمد بن جریر طبریِ کبیر روایت نقل کرده است، پس به طور یقین نویسنده‌ی این کتاب نباید محمد بن جریر طبری کبیرِ قرن سوم ‌باشد. پس چه کسی است؟

و یا از حسین غضائری متوفی 411 که از شیوخ نجاشی می‌باشد، روایت کرده است، برای مثال در صفحه 545 چنین آمده است:

«نقلت هذا الخبر من أصل بخط شيخنا أبي عبد الله الحسين الغضائري (رحمه الله)، قال: حدثني أبو الحسن علي بن عبد الله القاساني، قال: حدثنا الحسين بن محمد...».

و محمد بن جریر طبری که تاریخ وفاتش 310 هجری می‌باشد لازم است که تا 411 هجری زنده بماند تا بتواند از الغضائری نقل کند! پس به یقین می‌رسیم که کتاب دلائل الامامه را محمد بن جریر طبری قرن سوم ننوشته است.

اما حقیقت چیز دیگری است، و آن اینکه نویسنده‌ی دلائل الامامه معلوم نیست چه کسی است و مجهول الحال است و طبری صغیر هیچ گونه ترجمه‌ای در نزد علمای قدیم شیعی نداشته است.

و اولین کسی که ترجمه‌ و شرح حال جداگانه‌ای با اسم محمد بن جریر طبریِ صغیر وضع کرد، عبد الله مامقانی (1290 هـ- 1351 هـ) می‌باشد و هیچ احدی قبل از او چنین ترجمه‌ای برای این شخص قرار نداده است، سپس افراد بعد از مامقانی نیز به تقلید از مامقانی برای طبری کبیر و صغیر، ترجمه‌ی جداگانه وضع کردند.

مامقانی می‌گوید: «محمد بن جرير بن رستم الطبري الآملي، وهو من علماء الامامية، وليس له ذكر في كلمات أصحابنا الرجاليين، وقد إشتبه الامر على بعضهم، فزعمه السابق وليس بذلك، بل هو غيره قطعا».

ترجمه: «محمد بن جریر بن رستم الطبری الآملی، از علمای امامیه است، و هیچ ذکری از او در کلمات اصحاب رجال نیامده است، و امر بر بعضی مشتبه شده، و فکر می‌کنند که این همان طبری سابق است و چنین نیست؛ بلکه به طور قطع غیر او می‌باشد».[15]

 آغا بزرگ طهرانی در الذریعه می‌گوید: «ومنشأ توهم الاتحاد عدم وجود ترجمة لأبي جعفر محمد بن جرير المتأخر في أصولنا الرجالية».[16]

ترجمه: «منشاء این توهم که هر دو یکی هستند، عدم وجود ترجمه‌ای برای ابو جعفر محمد بن جریر طبری متاخر(صغیر) در اصول رجالی شیعه می‌باشد».

و علمای قدیم شیعه قبل از مامقانی در ترجمه‌ی طبری چنین می‌گفتند که او نویسنده‌ی کتاب المسترشد و دلائل الامامه می‌باشد و برای این دو کتاب دو نویسنده‌ی مجزا به نام طبری كبير و صغير را ذکر نمی‌کردند، بلکه برای هر دو کتاب تنها طبری قرن سوم را ذکر می‌کردند و ثابت کردیم که کتاب دلائل الامامیه در قرن پنجم نوشته شده است و برای اثبات این قضیه نیز دلایلی را ذکر کردیم.

حال که ترجمه‌ای برای نویسنده‌ی کتاب دلائل الامامه وجود ندارد و علمای مؤخر شیعه نیز نسبت‌دادن کتاب دلائل الامامه را به طبری قرن سوم خطا و باطل می‌دانند، پس چه کسی این کتاب را نوشته است؟ جواب این است که معلوم نیست!

و علمای متأخر شیعه که متوجه تناقضات این کتاب شده‌اند، مثلا اینکه صاحب کتاب دلائل الامامه در چندین جا از محمد بن جریر طبری کبیر روایت کرده است، تصمیم گرفتند که ترجمه‌ای جداگانه به اسم محمد بن جریر طبری صغیر بسازند و بگویند که در اصل، طبری صغیر نویسنده‌ی این کتاب است! اما متاسفانه هیچ گونه ترجمه‌ای از این شخص در کتب علمای قدیم شیعه موجود نمی‌باشد و هیچگونه اطلاعی به حال او نداریم. و خلاصه‌ی کلام این که معلوم نیست چه کسی این کتاب را جعل کرده است؛ و کتابی که جعلی باشد از اعتبار ساقط است.

چگونه امکان دارد شیخ نجاشی از طبری سوم یعنی طبری صغیر غفلت بورزد و هیچ گونه ترجمه و یادی از او و کتابش نکند؟ بر فرض این که بتوان غفلت نجاشی از ذکر نام طبری سوم را توجیه نمود، چگونه می‌‏توان غفلت شیخ طوسی را توجیه کرد، و حتی منتجب الدین رازی نیز که بعد از این دو آمده است چنین شخصی را نشناسند و ترجمه‌ای برای او ذکر نکند؟ اگر طبری سومی ‌‌وجود داشت ذکر نام و خصوصیات و مؤلفات او ضروری بوده است، و اگر نجاشی از آن غفلت کرده است باید طوسی نام او را یادآوری می‌‏کرد، و اگر او هم فراموش می‌‏کرد باید منتجب الدین رازی آن را یادآوری می‌‏کرده است، سپس غفلت این سه تن یکی پس از دیگری با توجه به این که هر کدام با آگاهی از تألیف سابق بر خود، رجال خود را تدوین نموده است تنها یک پاسخ دارد و آن هم عدم وجود چنین شخصیتی است!

بعد از بررسی وضعیت کلی کتاب و اینکه نویسنده‌اش معلوم نیست، و با صرف نظر از اینکه چه کسی آن را نوشته و مطالب و اسناد آن را جعل کرده است، در ادامه روایاتی که در این کتاب آمده و خبر از شکستن پلهوی فاطمه می‌دهد را بررسی می‌کنیم.

«حدثني أبو الحسين محمد بن هارون بن موسى التلعكبري، قال: حدثني أبي، قال: حدثني أبو علي محمد بن همام بن سهيل (رضي الله عنه)(وفات 332)، قال: روى أحمد ابن محمد بن البرقي (وفات 280)، عن أحمد بن محمد الأشعري القمي، عن عبد الرحمن بن بحر (وفات 224)، عن عبد الله بن سنان، عن ابن مسكان، عن أبي بصير، عن أبي عبد الله جعفر بن محمد (عليه السلام)، قال:

ولدت فاطمة (عليها السلام) في جمادى الآخرة، يوم العشرين منه، سنة خمس وأربعين من مولد النبي (صلى الله عليه وآله). وأقامت بمكة ثمان سنين، وبالمدينة عشر سنين، وبعد وفاة أبيها خمسة وسبعين يوما. وقبضت في جمادي الآخرة يوم الثلاثاء لثلاث خلون منه، سنة إحدى عشرة من الهجرة. وكان سبب وفاتها أن قنفذا مولى عمر لكزها بنعل السيف بأمره، فأسقطت محسنا ومرضت من ذلك مرضا شديدا، ولم تدع أحدا ممن آذاها يدخل عليها. وكان الرجلان من أصحاب النبي (صلى الله عليه وآله) سألا أمير المؤمنين أن يشفع لهما إليها، فسألها أمير المؤمنين (عليه السلام) فأجابت، فلما دخلا عليها قالا لها: كيف أنت يا بنت رسول الله؟ قالت: بخير بحمد الله. ثم قالت لهما: ما سمعتما النبي (صلى الله عليه وآله) يقول: " فاطمة بضعة مني، فمن آذاها فقد آذاني، ومن آذاني فقد آذى الله "؟ قالا: بلى. قالت: فوالله، لقد آذيتماني. قال: فخرجا من عندها وهي ساخطة عليهما».

«حدیث گفت من را ابو الحسن محمد بن هارون بن موسی التلعکبری، گفت حدیث گفت به من پدرم، گفت: حدیث گفت به من ابو علی محمد بن همام بن سهل، گفت روایت کرده است احمد ابن محمد بن البرقی، از احمد بن محمد الاشعری القمی‌‌، از عبد الرحمن بن بحر، از عبد الله بن سنان، از ابن مسکان، از ابی بصیر، از امام صادق علیه السلام که گفت: فاطمه عليها السلام در روز بیستم جُمادى الآخر در حالی که چهل و پنج سال از ولادت نبی اکرم صلّى الله عليه و آله می‌‌گذشت متولد شد. او هشت سال در مکه و ده سال در مدینه و هفتاد و پنج روز پس از وفات پدرش زندگی کرد. ایشان روز سه‏شنبه سوم ماه جُمادى الآخر سال یازدهم هجرى از دنيا رحلت نمود. و سبب وفات حضرت آن بود كه قنفذ غلام عمر به امر او با تهِ غلاف شمشیر به سینه‌ی ایشان ضربه زد، و حضرت زهرا مُحسن را سقط نمود و بدين جهت به شدت مريض شد. و نگذاشت احدى از آن افرادى كه وى را اذيت كرده بودند نزد او وارد شوند. آن دو نفر صحابی پيامبر خدا از امیر المومنین عليه السلام خواستند تا برای آن دو از حضرت زهرا عليها السلام اجازه حضور بگیرد. لذا امیر المومنین عليه السلام هم این را از حضرت زهرا عليها السلام خواست و ایشان پذیرفت. وقتی آن دو بر حضرت وارد شدند گفتند: اى دختر پيغمبر خدا! در چه حالى؟ فرمود: خداى را شكر، خوبم. سپس به آن دو فرمود: آيا نشنيديد كه پيامبر خدا می‌‌فرمود: فاطمه پاره‌اى از تن من است، كسى كه او را اذيت كند مرا اذيت كرده و كسى كه مرا اذيت كند خدا را اذيت كرده است؟ گفتند: بلی. فرمود: بخدا قسم كه شما مرا اذيت كرده‏ايد! امام سپس فرمود: پس آن دو از نزد حضرت خارج شدند در حالى كه او بر آنان خشمناک بود».

اکنون به بررسی سند این روایت می‌پردازیم.

راوی: محمد بن هارون بن موسى التلعكبري

این راوی مجهول الحال است و هیچ‌گونه جرح و تعدیلی در کتب رجال قدیمی ‌‌شیعه ندارد و حکم به توثیق مجاهیل کردن یعنی حکم به توثیق اخبار نا معلوم از افراد نامعلوم.

محمد جواهری نیز او را مجهول می‌داند: «محمد بن هارون بن موسى: أبو الحسين مضى في ترجمة أحمد بن محمد بن الربيع عن النجاشي ذكره، وترحمه عليه، وروايته عن أبيه "التلعكبري" مجهول».[17]

نجاشی در ترجمه‌ی أحمد بن محمد بن الربيع الاقرع الكندي، سندی را ذکر می‌کند که در آن نام محمد بن هارون آمده و بر او رحمه الله گفته است: «قال أبو الحسين محمد بن هارون بن موسى رحمه الله».

و غیر از این در هیچ یک از کتب رجالی شیعه بیش از این ذکری از او نشده است

و مجرد گفتن «رحمه الله» ربطی به توثیق او ندارد، برای اینکه نجاشی درباره‌ی ضعفا نیز رحمه الله را به کار برده است، برای مثال در صفحه‌ی 86 رجال نجاشی، در ترجمه‌ی «أحمد بن محمد بن عبيدالله بن الحسن» که ضعیفش می‌داند، می‌گوید: «رأيت شيوخنا يضعفونه، فلم أروعنه شيئا وتجنبته، وكان من أهل العلم والادب القوي وطيب الشعر وحسن الخط، رحمه الله وسامحه».[18]

ترجمه: «شیوخمان را دیدم که تضعیفش می‌کردند، از او راضی و خرسند نبودند و از او اجتناب می‌ورزیدند، اهل علم و ادبِ قوی و شعر خوب و خط زیبا بود، الله رحمتش کند و بیامرزد».

همانطور که می‌‌بینیم، برای این راویِ ضعیف، «رحمه الله» گفته است، آیا «رحمه الله» گفتن، دلیل بر توثیق است؟ قطعا خیر.

مشکل دیگر سند این روایت، عدم اتصال آن می‌باشد و بین محمد بن همام و احمد بن محمد بن برقی انقطاع وجود دارد، دقت کنید:

«حدثني أبو علي محمد بن همام بن سهيل (وفات 332)، قال: روى أحمد ابن محمد بن البرقي (وفات 280)»

کلمه‌ی روی (روایت کرده) آمده است، و کلماتی که صراحت به شنیدن از او دارد به کار نبرده است، مانند سمعت (شنیدم) یا أخبرني (به من خبر داد) یا حدثني (به من حدیث گفت)، یا قال لي (به من گفت)، یا حدثنا (حدیثمان گفت).

و کلمه‌ی روی بیانگر این است که محمد بن همام به طور مستقیم چنین خبری را از احمد بن محمد بن برقی نشنیده است و معلوم نیست از کجا شنیده است و این اشکال بزرگی برای این روایت می‌باشد.

راوی دیگر، أحمد بن محمد بن خالد بن عبد الرحمن بن محمد بن علي البرقي می‌باشد که نجاشی در ترجمه‌ی او چنین می‌گوید:

«وكان ثقة في نفسه، يروي عن الضعفاء واعتمد المراسيل».[19]

ترجمه: «خودش ثقه است اما از ضعفا روایت می‌کند و به مرسل‌ها اعتماد می‌کرد».

راوی دیگر عبد الرحمن بن بحر می‌باشد.

این راوی نیز مجهول است و هیچ ذکری برای او در کتب رجالی امامیه موجود نیست و دروغی به این بزرگی را از شخصی مجهول الحال چطور می‌توان قبول کرد؟

اما علمای شیعه وقتی که متوجه این مسأله شدند، دست به خیانت و تحریف کتاب زدند و اسم راوی را با «عبد الرحمن بن ابی نجران» عوض کردند!!

همانطور که در شکل زیر می‌بینید نسخه‌های مورد اعتماد سه نسخه می‌باشند:

1- نسخه‌ی المكتبة الرضوية با رمز (م).

2- نسخه‌ی مكتبة السيد المرعشي با رمز (ع).

3- نسخه‌ی المطبعة الحيدريه نجف سال 1369هـ با رمز (ط).

حال نگاه کنید چگونه راوی مجهول را با راوی ثقه عوض کرده‌اند. [20]

همانطور که در تصویر می‌‌بینید، محقق کتاب اعتراف می‌کند که در همه‌ی نسخه‌های مورد اعتماد، اسم راوی عبد الرحمن بن بحر می‌باشد، نه عبد الرحمن بن ابی نجران. و عبد الرحمن بن بحر نیز مجهول الحال است و غیر معتمد است.

راوی دیگر: عبد الله بن سنان عن ابن مسكان.

در کتب اربعه و دیگر کتب شیعه، هیچ روایتی وجود ندارد که عبد الله بن سنان از ابن مسکان روایت کرده باشد و تنها در کتاب دلائل الامامه چنین آمده است و همانطور که در قبل بررسی کردیم کتاب دلائل الامامه کتابی جعلی و تحریف شده می‌باشد.

میرزا جواد تبریزی، فقیه مقدس، استاد فقها و مجتهدین و یکی از استوانه‌های علمی ‌‌شیعه، در دروس خارج فقه/ نجاسات/ میته/ درس ۹: میتُه ما لا نَفسَ له طاهرةٌ، درباره‌ی روایتی که ابن سنان در سند آن آمده است چنین می‌گوید:

«ظاهراً محمد بن سنان است. به قرینه مرویّ عنه که ابن مسکان است. به حسب تتبع، روایتی پیدا نکردیم که عبدالله بن سنان از ابن مسکان نقل کرده باشد. لذا روایت بواسطه‌ی محمد بن سنان، ضعیف می‌‌شود. به حسب تتبّع، محمد بن سنان از ابن مسکان روایت دارد و عبدالله بن سنان از ابن مسکان روایت ندارد. لذا به قرینه مرویّ عنه (ابن مسکان) می‌‌فهمیم که محمد بن سنان است و روایت هم ضعیف خواهد شد».[21]

حال نمی‌دانم آیا شیعه‌ای حاضر است از استاد فقها و مجتهدین خودش پیشی بگیرد و بگوید او اشتباه کرده است؟ و آیا می‌تواند روایتی پیدا کند که عبد الله بن سنان از ابن مسکان روایت کرده باشد؟

بنده‌ی فقیر الی الله می‌گویم: شیعه که عبد الرحمن بن بحر را به عبد الرحمن بن ابی نجران تغییر داد، حال چه دلیلی وجود دارد که محمد بن سنان را نیز به عبد الله بن سنان تغییر نداده باشد؟ پس به شک ما به یقین می‌رسد و به این نتیجه خواهیم رسید که راوی اصلی، همان محمد بن سنان بوده است و این روایت از اعتبار ساقط و موضوع می‌باشد.

اما بیایید و فرض کنیم که همان عبد الله بن سنان صحیح است و کسی سند این روایت را تحریف و تغییر نداده است، اما متوجه می‌شویم که عبد الله بن سنان زود تر از ابن مسکان وفات کرده است.

خوئی در معجم رجالش می‌گوید

«لا إشكال في بقاء عبد الله بن سنان إلى زمان موسى بن جعفر (عليه السلام) بشهادة البرقي، والكشي، والشيخ، والنجاشي على كونه على خزائن المهدي بعد المنصور، بل ذكر النجاشي أنه كان خازنا للهادي والرشيد أيضا».[22]

ترجمه: «اشکالی در بقای عبد الله بن سنان تا زمان موسی بن جعفر (تولد 128 وفات 183 هجری) وجود ندارد به شهادت برقی و کشی و شیخ و نجاشی».

عبد الله بن سنان زمان محمد باقر (تولد 57 وفات 114 هجری) و ابا عبد الله امام جعفر صادق (تولد 80 وفات 148 هجری) و علیهما السلام را درک کرده و از آن‌ها روایت کرده است و بعضی از علمای شیعه می‌گویند اشکالی ندارد که زمان موسی بن جعفر علیه السلام (وفات 183) را نیز درک کرده باشد.

حال اگر فرض کنیم پنج سال از زمان موسی کاظم را درک کرده باشد زمان وفات او می‌شود (153 هجری).

ابن مسكان نیز به گفته‌ی نجاشی در رجالش صفحه 215، زمان امامت امام کاظم را درک کرده است، یعنی قبل از 183 هجری وفات یافته است.

به طور تقریبی متوجه می‌‌شویم که عبد الله ابن سنان حدود 30 سال زود تر از عبد الله ابن مسکان وفات یافته است.

و محمد بن سنان نیز 220 هجری وفات یافته است و خوئی در معجم رجالش جلد 1 صحفه 138 می‌گوید: «محمد بن سنان المعروف- وهو الظاهري- مات سنة 220».[23]

پس به قطع و یقین خواهیم فهمید که عبد الله بن سنان از ابن مسکان نمی‌تواند روایت بکند، چون قبل از او وفات یافته است و در اصل محمد بن سنان می‌باشد كه نظر و رأی علمای شیعه درباره‌ی محمد بن نسان، بر تضعیف او می‌‌باشد.

پس این روایت نیز به علت مجهول بودن نویسنده کتاب، و وجود راویان مجهول و ضعیف و عدم اتصال سند، ضعیف و بی ارزش می‌‌باشد و قابل استناد نیست.

همانطور که مشاهده می‌کنید، سازندگان این داستان، دروغگو و ضعیف و مجهول الحال و فاسد المذهب بودند و در پایان، این بنده‌ی فقیر الی الله به شیعیان دلپاک و حقیقت‌جو می‌گویم که چرا باید اتهام به این بزرگی را از چنین افراد کذابی قبول بکنیم؟ آیا وقت آن نرسیده است که تجدید نظری در عقاید موروثی خود انجام بدهیم؟ آیا طعنه و تکفیر و دشنام دادن یاران مخلص رسول خدا ص باعث رضایت رسول خدا می‌شود؟ آیا می‌توان تصور کرد که فاطمه ل توسط عمر فاروق مورد جسارت واقع شود ولی شوهرش مثل کودکان بدون اختیار، در کنج خانه بنشیند و شاهد ماجرا باشد؟ و با طنابِ در گردن، کشان‌کشان به بیعت‌کردن برده شود؟ آیا پذیرفتن این داستان توهین به علیِ فاتح خیبر نیست؟ آیا معقول است دختر علی و فاطمه با عمر y قاتل مادر خودش ازدواج کند؟ و سپس علی t اسم فرزندانش را عمر اکبر و عمر اصغر بگذارد؟ آیا قابل قبول است که رسول خدا ص که به اعتقاد شیعه علم غیب می‌داند، پست ترین و دشمن‌ترین انسان‌ها را در نزد خود جمع کند و به آن‌ها مسئولیت بدهد و از آن‌ها دختر بگیرد و به آن‌ها دختر بدهد؟ آیا قبول‌کردن خرافه‌ی شهادت فاطمه به معنی طعنه‌زدن به خود رسول خدا ص نیست که نتوانست راست و چپ خود را تشخیص دهد و دوست و دشمنش را شناسایی کند؟ آیا معقول است خداوند در آیه‌ی 100 سوره توبه بفرماید من از اصحاب راضی شده‌ام و وعده‌ی بهشت به آن‌ها بدهد، سپس همین افراد که در اسلام آوردن از همه پیشی گرفتند بیایند و چنین کاری بکنند؟ یعنی خدا هم نمی‌دانست؟ رسول خدا هم ندانست؟ اما مجوسی‌های ایران در لباس محبت اهل بیت با سپر کردن علی و فاطمه، برای انتقام گرفتن از اسلام و فتح شدن ایران توسط عمر، دانستند؟ و بسیاری از سوالات بی جواب دیگر.

از الله سبحانه وتعالی می‌خواهم که این کتاب را باعث بیداری و آگاهی فریب خوردگان شیعه قرار دهد و آن را با لطف و کرم خویش مبارک قرار دهد و آن را در میزان حسناتمان قرار دهد و حجتی علیه باطل بگرداند. وآخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمین.

مجاهد دین

اسفند 1392 هجری شمسی

---

[1]- http://lib.eshia.ir/11008/98/44

بحار الأنوار، محمد باقر المجلسي، ج 98 ص 44 شماره روایت 84.

[2]- 73: الاستدراك لما أغفله الخليل، شيخ أبي الفتح محمد بن جعفر بن محمد المراغي متوفای بعد از سال 371 - الذريعة از طهراني: ج 2 ص 23.

[3]- رجال ابن داوود: ص 240.

[4]- العلويون والتشيّع: ص 85.

[5]- http://lib.eshia.ir/14028/1/67

رجال النجاشي، النجاشي، جلد: 1 صفحه: 67.

[6]- http://ar.lib.eshia.ir/27444/1/54

الرجال ابن الغضائري، ابن الغضائری، محمّد كاظم رحمان ستايش، جلد: 1 صفحه: 54.

[7]- http://lib.eshia.ir/14022/1/339

[8]- المفيد من معجم رجال الحديث، محمد الجواهري، صفحه ١٦٧.

[9]- ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، افندی، عبد الله بن عیسی بیگ. محقق: حسینی اشکوری، احمد. اهتمام: مرعشی، محمود بن شهاب الدین. ناشر: مطبعة الخيام. محل نشر: قم. جلد: ٢ ص50-5.

و إبراهيم الشبوط وی را در کتابش «ضعفاء الرواة» صفحه 142 درج کرده است.

[10]- قاموس الرجال، الشيخ محمد تقي التستري، ج 9 صفحه 156- 157.

[11]- http://lib.eshia.ir/14008/4/121

الفوائد الرجالية، السيد بحر العلوم، جلد: 4 صفحه: 121.

[12]- http://lib.eshia.ir/14036/16/158

معجم رجال الحديث، السيد أبوالقاسم الخوئي، جلد: 16 صفحه: 158.

[13]- http://lib.eshia.ir/15165/1/166

[14]- http://lib.eshia.ir/15165/1/478

[15]- التنقیح المقال فی علم الرجال المامقاني، جلد 2 صفحه 91.

[16]- الذريعة، آقا بزرگ الطهراني، ج 8- صص: 244 – 247.

[17]- المفيد من معجم رجال الحديث، محمد الجواهري، ص 586.

[18]- http://lib.eshia.ir/14028/1/86

[19]- http://lib.eshia.ir/14028/1/76

رجال النجاشي، النجاشي، جلد: 1 صفحه: 76.

[20]- http://lib.eshia.ir/15165/1/79

[21]- http://fa.tabrizi.org/1390/07/03/2346

[22]- http://lib.eshia.ir/14036/11/227

معجم رجال الحديث، السيد أبوالقاسم الخوئي، جلد: 11 صفحه: 227.

[23]- http://lib.eshia.ir/14036/1/138