ابطال عصمت و اثبات مخالفت علی با نبی
در روایت زیر که مجلسی آن را صحیح میداند علی بن ابی
طالب با سنت پیامبر مخالفت میکند و به همین خاطر ایه لا تحرموا طيبات ما
احل الله لكم درباره اش نازل میشود.
این روایت ادعای عصمت تراشان را بر هم میزند و ثابت میکند که علی معصوم نیست بلکه بشریست که خطا هم میکرده است.
عليّ بن إبراهيم في (تفسيره) عن أبيه عن ابن أبي عمير
عن بعض رجاله عن أبي عبد الله (عليه السلام) في قوله تعالى : (لا تحرموا
طيبات ما احل الله لكم) قال : نزلت في أمير المؤمنين (عليه السلام) وبلال
وعثمان بن مظعون فأما أمير المؤمنين (عليه السلام) فحلف أن لا ينام بالليل
أبدا وأما بلال فانه حلف أن لا يفطر بالنهار أبدا وأما عثمان بن مظعون فانه
حلف أن لا ينكح أبدا إلى إن قال: فخرج رسول الله (صلى الله عليه وآله)
ونادي الصلاة جامعة وصعد المنبر وحمد الله واثني عليه ثم قال: ما بال أقوام
يحرمون على أنفسهم الطيبات إلا إنيّ أنام الليل وانكح وافطر بالنهار فمن
رغب عن سنّتي فليس منّي فقام هؤلاء فقالوا: يا رسول الله (صلى الله عليه
وآله) فقد حلفنا على ذلك فأنزل الله عزّ وجلّ : (لا يؤاخذكم الله باللغو في
إيمانكم ولكن يؤاخذكم بما عقدتم الإيمان فكفارته إطعام عشرة مساكين من
أوسط ما تطعمون اهليكم أو كسوتهم أو تحرير رقبة فمن لم يجد فصيام ثلاثة
أيام ذلك كفارة إيمانكم إذا حلفتم)
(2)
الرواية بتفسير القمي 1 : 179 وصححها المجلسي في كتاب عين الحياة ص235 ـ ص252
علی بن ابراهیم قمی در تفسیر آیه (لا تحرموا طيبات ما
احل الله لكم) میگوید که ابا عبد الله گفت: این آیه درباره ی امیر المومنین
علیه السلام و بلال و عثمان بن مظعون نازل شد. به این شکل که امیر
المومنین قسم خورد که شبها هرگز نخوابد و بلال هم قسم خورد که هرگز روزها
را افطار نکند و عثمان بن مظعون هم قسم خورد که هرگز ازدواج نکند. سپس
پیامبر صلی الله علیه و اله خارج شد و مردم را به نماز جماعت ندا داد و بر
بالای منبر رفت و حمد و ثنای خداوند را گفت سپس فرمودند : این مردم را چه
شده است که چیز های پاک و حلال را بر خودشان حرام میکنند ؟ من خودم شبها
میخوابم و ازدواج میکنم و روزها را هم افطار میکنم پس هر کس که از سنت من
رویگردانی کند از من نیست. سپس آنها بلند شدند و گفتند ای رسول الله ما بر
این مسائل قسم هم خوردیم که خداوند این آیه را نازل کرد (لا يؤاخذكم الله
باللغو في إيمانكم ولكن يؤاخذكم بما عقدتم الإيمان فكفارته إطعام عشرة
مساكين من أوسط ما تطعمون اهليكم أو كسوتهم أو تحرير رقبة فمن لم يجد فصيام
ثلاثة أيام ذلك كفارة إيمانكم إذا حلفتم)
چطور علی که معصوم است با سنت پیامبر مخالف میکند؟ ایا معنی دیگری دارد غیر از اینکه علی هم آدمی بوده که خطا و صواب داشته است؟
شخصی که از خطا و گناه و شتباه معصوم است دیگر چه فضلی بر دیگران دارد؟
برای مثال علی دست خودش نیست و هیچ گاه گناه نمیکند
اما شخصی دیگر، معصوم نیست و با تلاش و سعی خود را از گناه دوری میکند. حال
کدام یک از این دو شخص عملش پاداش بیشتری دارد؟ منی که با مبارزه با شهوت و
شیطان و غالب شدن بر آن گناه نمیکنم؟ یا علی و یا دیگر ائمه که به طور غیر
ارادی گناه نمیکنند؟
شخصی که برای تزکیه نفس سعی و تلاش میکند و با ریاضت و
تقوا از گناه دوری میکند بهتر است و با عملش با فضیلت تر است یا معصومی که
به طور پیشفرض هیچ گناهی نمیکند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر