خالد عزیزی می‌گوید: برای اینکه سجدۀ عبادت انجام شده باشد، اضافه کردن قید اعتقاد داشتن به چیزی از صفات و خصائص ربوبیت و الهیت در سجده شونده، غلط است و بلکه فقط باید نیت تعبد کند تا سجده‌اش عبادت شود.
سوال ما از خالد عزیزی و همفکرانش این است: حدود نیت تعبد چیست؟ یعنی وقتی یک شخص برای یک مخلوق سجده را به نیت تعبد انجام می‌دهد، دقیقا برای سجده‌شونده به چه چیزی معتقد شده است؟ حد فاصل بین سجدۀ تعظیم و تکریم (مانند سجدۀ ملائکه برای آدم و سجدۀ آل یعقوب برای یوسف) با سجدۀ عبادت چیست؟ با توجه به اینکه مکان نیت در قلب است نه در زبان، سجده کننده قلبا باید چه اعتقادی به نسبت سجده شونده داشته باشد تا سجده‌اش به نیت تعبد برای او بوده باشد؟
اهل سنت و جماعت می‌گویند: نیت تعبد کردن همان اعتقاد داشتن به إله و معبود بودن سجده شونده است و یک چیز به معبودی گرفته نمی‌شود مگر اینکه معتقد به ربوبیت و الهیت او باشی. و کمترین چیزی که یک مخلوق باید داشته باشد تا إله و معبود شود، قدرت نفع و ضرر رساندن استقلالی و من دون الله است.
گرچه امیدی به پاسخت ندارم، منتها برای اثبات انحراف عقاید شما از اهل سنت، حجت را اقامه می‌کنیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر